Eerste weken Zambia
Door: Stefan
Blijf op de hoogte en volg Stefan
10 Juli 2012 | Zambia, Lusaka
Zo. Alweer een tijdje geleden. De zomer is hopelijk eindelijk in Nederland aangebroken. Ik ben inmiddels op 18 juni in Zambia aangekomen, en hier is het dus winter en koelt het ’s avonds rond een uurtje of 18:00uur af naar een graadje of 15, soms zelfs 10! Brrr…
Nog even over mijn laatste weken in Oeganda. Hele leerzame en leuke tijd gehad. Van de 6,5 weken ongeveer 4 weken in de bush gespendeerd en laatste 2 weekenden nog in Kampala kunnen doorbrengen waardoor ik nog gezellig met Reinier en Yannick naar het zwembad kon om te relaxen, genieten van de boda boda¬-ritten tijdens het uitgaan en natuurlijk in extase raakten van het voor Nederland fan-tas-tisch verlopen EK!
Vooral tijdens de interacties met collega’s in het veld zijn me nog een paar leuke dingen opgevallen bij de Oegandezen die graag met jullie wil delen, en waarvan ik nu ook merk dat de Zambianen er zich niet aan onttrekken.
Ten eerste is de standaard begroeting overal en met iedereen ‘How are you?’. Afrikaanse vrienden, collega’s, als je aan de kassa staat, het maakt niet uit waar je bent, je begroet elkaar sowieso eerst met de gevleugelde uitspraak ‘How are you?’. En ken je elkaar beter dan bespreek je eerst ook nog even hoe het met de familie gaat, tot 3 generaties terug het liefst.
Ook de kinderen in de rurale gebieden schreeuwen dit naar mzungu’s toe, al stokt het dan vaak bij de wedervraag aangezien het vaak het enige Engelse zinnetje is dat er goed ingeramd zit en krijg je zonder antwoord weer het ‘How are you?!’ over je heen. Ook werd ik regelmatig met ‘papa’ aangesproken; een overblijfsel uit de tijd dat de enige mzungu’s christelijke priesters en missionarissen waren in deze gebieden.
Dan de uitspraak van Oegandezen. Hun Engelse-uitspraak is sowieso vrij anders dan het Engels zoals wij het kennen. Ze noemen het zelf soms ook wel eens ‘simple English’. Hierdoor vraag ik ook regelmatig of ze een zin even 4x heel langzaam willen herhalen. Maar de uitspraak (of verwarring) van de letters “L” en “R” is nog het meest verwarrend. Zo heet de buurman in Kampala, zoals ie zelf zegt, Lauben. Maar op zijn visitekaartje staat toch echt Rauben. Of toen een van mijn collega’s zei: “That man is brrakker than brrak!”, dacht ik nog: “wat grappig dat ze hetzelfde woord gebruiken voor mensen die teveel gedronken hebben”… maar hij bedoelde toch ‘zwarter dan zwart’. Diezelfde dag vertelde hij me ook nog: “Stefan, we will write that in de drilling rock”… Ok, dat wordt lastig dacht ik nog even, maar toen ik me het bestaan van een Drilling Log(book) herinnerde, verklaarde dat zijn uitleg meer. En ook als het voetbal gaat moet je goed opletten, zinnen als “Mario Ballotelli was prrraying like clazy!” komen namelijk vaak voorbij.
Tenslotte hebben, in ieder geval, sommige Oegandezen en Zambianen nog weleens de neiging om halverwege de zin een “what?” te plaatsen, zonder dat ze daar antwoord op verwachten van de degene waartegen ze praten. Een gesprek kan dan dus bijvoorbeeld zo gaan: “When my brother was in what? Makerere University he had a professor who was what? like 20 years in Europe and the USA so he gained a lot of what? …” En ik heb nog steeds de indruk dat het gewoon een vraagspelletje is wat ze spelen. Het is dan natuurlijk helemaal verleidelijk om met absurde antwoorden te komen! Dus soms haak je gewoon in met “well ehh…let’s see: Elephants? Crocodiles? Captains? Parrots? Wallpapers than?!?” en wordt het een soort van Hans Teeuwen-sketch waar vaak de humor niet van in wordt gezien… :-)
Maar goed, inmiddels dus in Zambia. Op maandag 18 juni met Ron hierheen gevlogen. Nog even stagnatie omdat ik nét 27kg teveel aan bagage bij me had, maar na een vergoeding van enkele dollars zodat de baliemedewerkster chocolade voor haarzelf kon kopen was dat allemaal natuurlijk geen probleem. En ja, de bagage is gewoon tegelijkertijd met mij in Lusaka aangekomen. De eerste week zou voornamelijk in het teken staan van kennismaking met de verschillende collega’s en afspraken maken over taakverdelingen, maar na een beroerde nacht van dinsdag op woensdag voelde ik mij toch genoodzaakt om naar een Hospital te gaan en waar ik al bang voor was: ik had Malaria. Gelukkig was ik er vroeg bij en heb ik gelijk medicatie meegekregen, maar het was die dagen erop nog vaak enorm rillen van de kou en dan weer baden in het zweet. Desondanks was ik na een kleine 4 dagen eigenlijk alweer de oude. Malaria, hebben we dat ook weer meegemaakt zullen we maar zeggen…
Die week erop kon ik dus weer gewoon aan het werk op kantoor. Het is een gemêleerd gezelschap van ‘buitenlanders’ en Zambianen, aangezien ons schoonmaakster uit Congo komt, Dennis Pretorius een Zuid-Afrikaan, Mark, onze managing director, is een Engelse-Canadees, Tom komt uit Oeganda en ik in Carolien en Richard nog twee Nederlandse collega’s heb. Eigenlijk alleen onze technische jongens zijn Zambianen.
Afgelopen week ben ik voor het eerst het veld in geweest om wat geofysisch onderzoek te verrichtten, mee te kijken met drilling supervision van een borehole en vooral om veel te vragen aan en te leren van onze ervaren Senior Hydrogeoloog Tom. Ook de locatie was erg indrukwekkend; een gigantische boerderij die al jaren in eigendom is van blanke Zimbabwanen. Het totale landgoed meet ongeveer 12 bij 8km, waarvan 3000 hectare effectief wordt gebruikt en verbouwd. Het gaat vooral om het verbouwen van soyabonen en graan, die weer onder irrigatie staan van enorme ‘pivot-systemen’. Deze ‘graancirkels’ hebben een doorsnede van maar liefst 600 tot 1200 meter! Daarnaast hebben ze ook nog een enorme veestapel met runderen en geiten voor de slacht. Ook is het bedrijf een goede werkgever, aangezien het 375 mensen permanent in dienst heeft en daarnaast, afhankelijk van het seizoen, nog een flink aantal mensen werk biedt. Na het bezoeken van twee andere, gelijksoortige, maar kleinere boerderijen in de omgeving, kwam ik er ook achter dat het normaal is dat deze boerderijen een eigen kleine privé safari park hebben, waar je soms ook doorheen moet rijden om delen van de boerderij te kunnen bereiken. Zo stond ik tijdens het werk ineens oog-in-oog met struisvogels, impala’s en zebra’s! Erg gaaf.
Afgelopen weekend ook de eerste sociale contacten gelegd. De eerste vrijdag van de maand is er altijd een borrel (op eigen kosten) voor Nederlanders in Zambia/Lusaka. Hier heb ik gelijk een aantal leuke leeftijdsgenoten ontmoet waarmee ik na de borrel nog naar twee andere tentjes ben geweest, en zo ook een beetje het uitgaansleven van Lusaka heb leren kennen. Wat dat betreft zal ik hier ook wel m’n plek vinden. Daarnaast wil ik hier ook wat aan sport doen, en via via kreeg ik te horen over een frisbee-clubje die 2x per week samen kwam. Nu had ik vooraf wat bedenkingen over frisbee als ‘sport’, maar dat bleek ongegrond. De vorm die door deze groep van voornamelijk Amerikanen, Canadezen en wat lokale Zambianen wordt gespeeld heet Ultimate Frisbee, en je strijdt in gemengde teams van 5 of 6 tegen elkaar, en je moet de frisbee net zoals bij rugby in een zone achter een lijn brengen. Je bent dus veel aan het rennen en er zijn ook wat duels om de frisbee te vangen. Het viel me dus niets tegen eigenlijk en op deze manier heb ik ook weer wat meer mensen in Lusaka leren kennen.
Met als achterliggende doel om een geschikte accommodatie te vinden. Ik logeer nu namelijk nog bij Richard en zijn gezin als ik niet het veld in ben, maar geschikte en betaalbare accommodatie vinden is nog lastig merk ik. Je moet net de juiste ingangen en mensen kennen, en daarnaast wil ik ook niet liever alleen in een appartementje zitten, maar liever een huis met tuin met enkele leeftijdsgenoten / ‘expatriates’ delen. De contacten druppelen nu langzaam binnen, nu nog hopen dat er iets geschikts tussen zit.
Tenslotte nog een minder leuk bericht: het gaat erg slecht met Opa Van Boven, en mijn gedachten zijn veel bij hem en Oma. Misschien wel juist omdat ik zo ver weg zit, ik weet het niet, maar dat bezorgt me soms wel een dipje hier. Niet leuk, maar het is wel de harde realiteit.
Hier wil ik het voorlopig even bij laten. Ik heb nog veels te weinig foto’s gemaakt hier en kan dus ook weinig met jullie delen; helaas! Maar wie weet volgt er spoedig wel meer…
Groetjes allemaal!
Stefan
+260 (0)969 538 213
Nog even over mijn laatste weken in Oeganda. Hele leerzame en leuke tijd gehad. Van de 6,5 weken ongeveer 4 weken in de bush gespendeerd en laatste 2 weekenden nog in Kampala kunnen doorbrengen waardoor ik nog gezellig met Reinier en Yannick naar het zwembad kon om te relaxen, genieten van de boda boda¬-ritten tijdens het uitgaan en natuurlijk in extase raakten van het voor Nederland fan-tas-tisch verlopen EK!
Vooral tijdens de interacties met collega’s in het veld zijn me nog een paar leuke dingen opgevallen bij de Oegandezen die graag met jullie wil delen, en waarvan ik nu ook merk dat de Zambianen er zich niet aan onttrekken.
Ten eerste is de standaard begroeting overal en met iedereen ‘How are you?’. Afrikaanse vrienden, collega’s, als je aan de kassa staat, het maakt niet uit waar je bent, je begroet elkaar sowieso eerst met de gevleugelde uitspraak ‘How are you?’. En ken je elkaar beter dan bespreek je eerst ook nog even hoe het met de familie gaat, tot 3 generaties terug het liefst.
Ook de kinderen in de rurale gebieden schreeuwen dit naar mzungu’s toe, al stokt het dan vaak bij de wedervraag aangezien het vaak het enige Engelse zinnetje is dat er goed ingeramd zit en krijg je zonder antwoord weer het ‘How are you?!’ over je heen. Ook werd ik regelmatig met ‘papa’ aangesproken; een overblijfsel uit de tijd dat de enige mzungu’s christelijke priesters en missionarissen waren in deze gebieden.
Dan de uitspraak van Oegandezen. Hun Engelse-uitspraak is sowieso vrij anders dan het Engels zoals wij het kennen. Ze noemen het zelf soms ook wel eens ‘simple English’. Hierdoor vraag ik ook regelmatig of ze een zin even 4x heel langzaam willen herhalen. Maar de uitspraak (of verwarring) van de letters “L” en “R” is nog het meest verwarrend. Zo heet de buurman in Kampala, zoals ie zelf zegt, Lauben. Maar op zijn visitekaartje staat toch echt Rauben. Of toen een van mijn collega’s zei: “That man is brrakker than brrak!”, dacht ik nog: “wat grappig dat ze hetzelfde woord gebruiken voor mensen die teveel gedronken hebben”… maar hij bedoelde toch ‘zwarter dan zwart’. Diezelfde dag vertelde hij me ook nog: “Stefan, we will write that in de drilling rock”… Ok, dat wordt lastig dacht ik nog even, maar toen ik me het bestaan van een Drilling Log(book) herinnerde, verklaarde dat zijn uitleg meer. En ook als het voetbal gaat moet je goed opletten, zinnen als “Mario Ballotelli was prrraying like clazy!” komen namelijk vaak voorbij.
Tenslotte hebben, in ieder geval, sommige Oegandezen en Zambianen nog weleens de neiging om halverwege de zin een “what?” te plaatsen, zonder dat ze daar antwoord op verwachten van de degene waartegen ze praten. Een gesprek kan dan dus bijvoorbeeld zo gaan: “When my brother was in what? Makerere University he had a professor who was what? like 20 years in Europe and the USA so he gained a lot of what? …” En ik heb nog steeds de indruk dat het gewoon een vraagspelletje is wat ze spelen. Het is dan natuurlijk helemaal verleidelijk om met absurde antwoorden te komen! Dus soms haak je gewoon in met “well ehh…let’s see: Elephants? Crocodiles? Captains? Parrots? Wallpapers than?!?” en wordt het een soort van Hans Teeuwen-sketch waar vaak de humor niet van in wordt gezien… :-)
Maar goed, inmiddels dus in Zambia. Op maandag 18 juni met Ron hierheen gevlogen. Nog even stagnatie omdat ik nét 27kg teveel aan bagage bij me had, maar na een vergoeding van enkele dollars zodat de baliemedewerkster chocolade voor haarzelf kon kopen was dat allemaal natuurlijk geen probleem. En ja, de bagage is gewoon tegelijkertijd met mij in Lusaka aangekomen. De eerste week zou voornamelijk in het teken staan van kennismaking met de verschillende collega’s en afspraken maken over taakverdelingen, maar na een beroerde nacht van dinsdag op woensdag voelde ik mij toch genoodzaakt om naar een Hospital te gaan en waar ik al bang voor was: ik had Malaria. Gelukkig was ik er vroeg bij en heb ik gelijk medicatie meegekregen, maar het was die dagen erop nog vaak enorm rillen van de kou en dan weer baden in het zweet. Desondanks was ik na een kleine 4 dagen eigenlijk alweer de oude. Malaria, hebben we dat ook weer meegemaakt zullen we maar zeggen…
Die week erop kon ik dus weer gewoon aan het werk op kantoor. Het is een gemêleerd gezelschap van ‘buitenlanders’ en Zambianen, aangezien ons schoonmaakster uit Congo komt, Dennis Pretorius een Zuid-Afrikaan, Mark, onze managing director, is een Engelse-Canadees, Tom komt uit Oeganda en ik in Carolien en Richard nog twee Nederlandse collega’s heb. Eigenlijk alleen onze technische jongens zijn Zambianen.
Afgelopen week ben ik voor het eerst het veld in geweest om wat geofysisch onderzoek te verrichtten, mee te kijken met drilling supervision van een borehole en vooral om veel te vragen aan en te leren van onze ervaren Senior Hydrogeoloog Tom. Ook de locatie was erg indrukwekkend; een gigantische boerderij die al jaren in eigendom is van blanke Zimbabwanen. Het totale landgoed meet ongeveer 12 bij 8km, waarvan 3000 hectare effectief wordt gebruikt en verbouwd. Het gaat vooral om het verbouwen van soyabonen en graan, die weer onder irrigatie staan van enorme ‘pivot-systemen’. Deze ‘graancirkels’ hebben een doorsnede van maar liefst 600 tot 1200 meter! Daarnaast hebben ze ook nog een enorme veestapel met runderen en geiten voor de slacht. Ook is het bedrijf een goede werkgever, aangezien het 375 mensen permanent in dienst heeft en daarnaast, afhankelijk van het seizoen, nog een flink aantal mensen werk biedt. Na het bezoeken van twee andere, gelijksoortige, maar kleinere boerderijen in de omgeving, kwam ik er ook achter dat het normaal is dat deze boerderijen een eigen kleine privé safari park hebben, waar je soms ook doorheen moet rijden om delen van de boerderij te kunnen bereiken. Zo stond ik tijdens het werk ineens oog-in-oog met struisvogels, impala’s en zebra’s! Erg gaaf.
Afgelopen weekend ook de eerste sociale contacten gelegd. De eerste vrijdag van de maand is er altijd een borrel (op eigen kosten) voor Nederlanders in Zambia/Lusaka. Hier heb ik gelijk een aantal leuke leeftijdsgenoten ontmoet waarmee ik na de borrel nog naar twee andere tentjes ben geweest, en zo ook een beetje het uitgaansleven van Lusaka heb leren kennen. Wat dat betreft zal ik hier ook wel m’n plek vinden. Daarnaast wil ik hier ook wat aan sport doen, en via via kreeg ik te horen over een frisbee-clubje die 2x per week samen kwam. Nu had ik vooraf wat bedenkingen over frisbee als ‘sport’, maar dat bleek ongegrond. De vorm die door deze groep van voornamelijk Amerikanen, Canadezen en wat lokale Zambianen wordt gespeeld heet Ultimate Frisbee, en je strijdt in gemengde teams van 5 of 6 tegen elkaar, en je moet de frisbee net zoals bij rugby in een zone achter een lijn brengen. Je bent dus veel aan het rennen en er zijn ook wat duels om de frisbee te vangen. Het viel me dus niets tegen eigenlijk en op deze manier heb ik ook weer wat meer mensen in Lusaka leren kennen.
Met als achterliggende doel om een geschikte accommodatie te vinden. Ik logeer nu namelijk nog bij Richard en zijn gezin als ik niet het veld in ben, maar geschikte en betaalbare accommodatie vinden is nog lastig merk ik. Je moet net de juiste ingangen en mensen kennen, en daarnaast wil ik ook niet liever alleen in een appartementje zitten, maar liever een huis met tuin met enkele leeftijdsgenoten / ‘expatriates’ delen. De contacten druppelen nu langzaam binnen, nu nog hopen dat er iets geschikts tussen zit.
Tenslotte nog een minder leuk bericht: het gaat erg slecht met Opa Van Boven, en mijn gedachten zijn veel bij hem en Oma. Misschien wel juist omdat ik zo ver weg zit, ik weet het niet, maar dat bezorgt me soms wel een dipje hier. Niet leuk, maar het is wel de harde realiteit.
Hier wil ik het voorlopig even bij laten. Ik heb nog veels te weinig foto’s gemaakt hier en kan dus ook weinig met jullie delen; helaas! Maar wie weet volgt er spoedig wel meer…
Groetjes allemaal!
Stefan
+260 (0)969 538 213
-
10 Juli 2012 - 14:54
Tim:
Stefan, leuk om weer wat van je te horen. Je schrijft het weer leuk op allemaal!
We missen je hier natuurlijk ook, maar impala's kunnen wij niet bieden!
Ciao ciao!! -
10 Juli 2012 - 17:59
Cees Zorgdrager:
Hi Stefan,
Gisteren had ik je al gelokaliseerd op de weblog van Enrique Vijver om Columbia en op jou weblog een paar woorden geschreven. Nu heb ik je verslag gelezen, prachtig verhaal met plezier gelezen en wat een fantastiche ervaring doe je op om jaloers op te worden.Moeilijk dat je
Opa ziek is nu je zo ver weg bent, het is idd de realiteit van zulk werk, wij herkennen dat, sterkte hiermee.
Stefan hou je haaks, groeten uit Oss van Cees en Joni -
10 Juli 2012 - 18:18
Arend Duijzer:
Hoi Stefan,
goed te horen dat je weer op je bestemming bent en uiteraard fijn dat je dat met ons wil delen ,het is te begrijpen dat je af en toe een dip hebt,voor mij is het meer als 25 jaar geleden dat ik mijn plunjerbaal gepakt heb en vertrokken ben voor in totaal 3 jaar . de dipjes vergeet je niet ,maar kun je wel een goed plekje geven ,schrijven is een prettige metode om het van je af te kunnen zetten, sterkte en groeten van Arend en Lenie -
10 Juli 2012 - 19:20
Frans Van Spijk:
Hoi Stefan,
Mooi verhaal om met je mee te leven. Succes met het vinden van een stekkie voor je zelf. Sterkte als het even 'dipt'. Misschien helpt het je als je je realiseert dat ook je opa niet alleen is.
Uit Megen, vrede en alle goeds. -
10 Juli 2012 - 21:38
Henk Vijver:
Hallo Stefan,
mooi om jouw verhaal te lezen, zo blijven we van elkaar op de hoogte. Vanuit Colombia een hartelijke groet aan jou.
Pas goed op jezelf.
un abrazo, Enrique -
11 Juli 2012 - 07:00
Anneke Janssen:
How are you?
Na het lezen van je ervaringen geloof ik dat je het goed naar je zin hebt! Je verwoord je ervaringen mooi en beeldend, goed verhaal! En wat betreft je sociale contacten, daar maak ik me niet z'n zorgen over! Al lezende denk ik wel dat je op je plek zit daar in Zambia, hopelijk vind je ook snel je 'eigen' plek. Waar ik natuurlijk ook graag wat foto's van wil zien!
Groetjes Anneke -
16 Juli 2012 - 07:23
DickyVijver:
Hoi Stephan,
Weer een prachtig verhaal! Wat denk je van Engels sprekende Italianen? Om over mijn Engels en Spaans maar te zwijgen. Onze zonen stopten hun vingers in de oren als ik in Argentinië met iemand over de telefoon moest praten, zo erg schaamden zij zich voor mijn accent en mijn verspaanste nederlandse gezegden.
Ik hoop, dat je snel een eigen plek vindt, het is belangrijk om je 'in den vreemde' ergens thuis te voelen. Vrienden zijn het belangrijkst, maar daarna is, zeker als je langere tijd ver weg bent, een eigen gezellig onderkomen een must. Sterkte met de harde realiteit, ik weet uit ervaring wat het betekent ver weg te zijn terwijl je juist zo dichtbij je familie wilt zijn.
Dicky -
15 September 2012 - 22:03
Pim:
Hi Stephan
Morgenavond Skypen? Tijdens de reunie?
grz. Pim
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
