¿¡Que Onda!?

¿¡Que Onda!? “What’s Up!?” Alweer bijna 2 weken in Nicaragua en een verloren WK-finale verder...Om er niet meer al teveel woorden aan vuil te maken, hier kijken was zo mogelijk een nog grotere hel. Zowel tijdens de wedstrijd tegen Uruguay als tegen Spanje steunden de Nicas (Nicaguarianen / Nicaguaranezen / Nicaguaralteken, kortom: mensen uit Nicaragua) hun Spaanstalige broeders massaal. De gewonnen WK-cup door Spanje werd hier gevierd alsof zij de titel hadden binnengehaald. Op de nationale tv werd het massale gefeest vanuit verschillende Nicaraguaanse (dit klinkt toch het beste…) steden live uitgezonden…heel bizar als je bedenkt dat het land jarenlang onderdrukt is geweest onder Spaans bewind. Ook de populaire bar Artasanos in Matagalpa werd mij snel te klein om naar die stomme ‘Spanjaarden’ en het jaloersmakende gefeest te kijken; dat had ik toch liever Amsterdam en Nederland gegund. Zo blijk je ineens toch een slechte verliezer te zijn en m’n vaderlandliefde boven dat van reizen en verre, exotische landen te liggen. Gelukkig heb ik gezien dat we in Nederland ook heel blij en trots mogen zijn op die 2e plaats en dat er een geweldig, eensgezind feest is gevierd in Amsterdam; dit was namelijk zelfs op de Nicaraguaanse tv te zien!

Maar goed, waar zit? Waar verblijf ik? Wat doe ik eigenlijk?

Ik zit dus in Matagalpa, één van de grootste steden van Nicaragua met ongeveer 140.000 inwoners (op een totaal van 5 miljoen inwoners). Het ligt centraal in het Noorden van Nicaragua op ongeveer 700 meter hoogte in een bergachtig gebied, wat het geschikt maakt voor, met name, koffie-productie. Doordat het wat hoger ligt maakt het al een stuk aangenamer dan het hete, drukkende, benauwde klimaat in de laaglanden rond Managua (de hoofdstad), wat geen pretje was toen ik daar landde. Ondanks dat het dus in Matagalpa al wat koeler is (tussen de 25 en 30 graden), zorgt de luchtvochtigheid tussen de 80 en 100% ervoor dat je nog steeds bij het minste of geringste loopt te zweten. Daarnaast is het nu invierno, winter, wat niet helemaal gepast is dus, want het is nog steeds warm. Maar het geeft meer aan dat het regenseizoen is, wat dus iedere dag minstens één flinke bui betekend. Iedereen heeft er zo mee leren leven dat niemand op straat een jas of paraplu met zich meedraagt. Dat heb ik geweten toen ik vorige week een keer van kantoor naar huis liep. Nu kun je voor 40 eurocent een taxi pakken die je naar elke plaats in de stad brengt, maar ik verkoos een keer een goede, frisse wandeling boven de taxi. Toen ik vertrok was leek er ook nog geen vuiltje aan de lucht. Door de hoge omliggende bergen kunnen de dreigende wolken echter ineens snel komen opzetten, wat nu dus ook gebeurde. Binnen luttele seconden was ik drijfnat, maar nog erger, mijn rugzak en laptoptas ook, die toch niet zo waterdicht blijken te zijn. Enkele papieren nat, maar nog nóg erger, een hinderlijke, doch geen fatale watervlek in m’n laptop beeldscherm en de enkele ‘harde’ knoppen op m’n Nederlandse touchscreen-mobiel functioneren ook niet meer, waardoor dat apparaat waardeloos lijkt te zijn…dat was dus een harde, natte les!! Dus vanaf nu: alles eerst in plasticzakken voordat het de rugzak of laptoptas ingaat.

Al is de architectuur, met misschien uitzondering van de geheel witte kathedraal, niet echt om over naar huis te schrijven, lijkt verder alles in Matagalpa aanwezig: verscheidene supermarkten, barretjes en banken. Gelukkig is er in de omgeving veel te doen en te beleven. Zo ga ik morgen (zaterdag) de cloudforest (zoiets als oorspronkelijk regenwoud, red.) Selva Negra bezoeken, genoemd naar het Zwarte Woud in Duitsland omdat de eigenaren Duitse immigranten waren uit die regio. Verder ligt op ongeveer 3uur reizen van Matagalpa vandaan de, naar het schijnt mooie, koloniale stad Granada en enkele te beklimmen actieve vulkanen. Dit ben ik van plan om volgende week in mijn vrije week te bezoeken.

Na de eerste 2 nachten in een erg leuk en vriendelijk hostel te hebben doorgebracht, ben ik toch maar snel op zoek gegaan naar een gastgezin; vooral om de Nicaraguaanse cultuur en het Spaans beter te leren. Bij het bezoek aan het 2e adres bij de 60-jarige Alicia Monte Negro kreeg ik gelijk een goed gevoel, vooral omdat ze gewoon in het Spaans tegen je aan blijft praten, al eerder (Nederlandse) studenten in huis heeft gehad, en omdat zij een enorme kamer met eigen zithoek voor mij beschikbaar had. Zij verzorgt ook driemaal daags het eten voor mij, wat in Latijns Amerika in de meeste gevallen bruine bonen met rijst en roerbakei met ham betekent. Zoals je begrijpt moeten mijn darmen daar erg aan wennen, aangezien dit een behoorlijk contrast is met onze beleefde boterhammetjes in de ochtend en middag, en vul ik hier momenteel kamers met aroma’s waar bloemetjes niet tegenop kunnen! Bij Alicia in huis wonen verder haar 19-jarige nichtje (Tatiana, dochter van haar zus) en de 9-jarige Darwin en de 8-jarige Silyen. Verder huren de 25-jarige studente Nuvia en de 29-jarige leraar wiskunde en natuurkunde Pedro, ook wel El Professor genoemd, een eigen kamer op het erf. Maar vooral de situatie van de kinderen was me niet geheel duidelijk en heeft even geduurd voordat ik durfde te vragen hoe de vork in de spreekwoordelijke steel steekt. Welnu: de ouders van Tatiana zijn gescheiden. Haar vader heeft een boerderij ergens anders in het land, maar Tatiana wil niet bij hem wonen. Haar moeder heeft een nieuwe relatie gevonden in de V.S., maar Tatiana kon echter geen verblijfsvergunning krijgen voor de V.S. en moest zodoende achterblijven in Nicaragua. Zij heeft ondertussen twee nieuwe zusjes die ze nog nooit heeft gezien. Dan Darwin en Silyen. Ik dacht eerst dat zij kleinkinderen van Alicia waren, maar dat bleek toch anders. Ze zijn ook geen broer en zus van elkaar (zie foto’s). Hun ouders zijn Muerta! Muerta!, aldus Alicia, ofwel: overleden, gesneuveld, gedood, danwel met de noorderzon vertrokken en hun kind achtergelaten. Doorvragen naar precieze redenen leek me niet echt gepast…Dit is trouwens niet ongewoon in Nicaragua; er zijn veel verscheurde gezinnen, scheidingen dan wel als gevolg van de burgeroorlog. Daarnaast hebben veel mensen hun heil gezocht in de VS en Costa Rica, waar maar liefst 3 miljoen Nicaraguanen leven, om een baan te vinden, waardoor veel kinderen bij opa’s en oma’s, en ooms en tantes achterblijven. het zijn echter twee fantastische, lieve en vrolijke kinderen die mij gelijk in van alles probeerden te betrekken, spelletjes willen doen, vragen stellen, samen kinderboekjes lezen in het Spaans. Het zijn dus twee goede leermeesters voor m’n Spaans! Daarnaast ga ik nog 2x per week 2uur naar Spaanse les, vooral om de grammatica en zinsopbouw beter te leren.

In m’n eerste weekend ben ik ook al gelijk flink op pad geweest. Vorige week zaterdag ben ik met Tatiana, Darwin en Silyen naar een nabijgelegen Cacao-farm geweest, die wordt gerund door een Nederlands echtpaar. Die waren echter niet aanwezig, en werd er ook niet gewerkt op de boerderij (ze maken zelf fairtrade, biologische chocolade), waardoor we alleen wat chocolade konden kopen en verder allerlei dingen die met chocolade hadden te maken konden bekijken (Nederlandse boeken over chocolade, authentieke blikken chocolade van Van Houten? en De Ruijter). Ook heb ik toch gewoon Nederlands kunnen praten; hond Whiskey was namelijk Nederlands opgevoed. Ook de Nicaraguaanse dienstmeid kon de woorden: Zit! Lig! Rustig! Braaf! en In je mand! in perfect Nederlands uitspreken! ’s Avond ben ik met Pedro, m’n huisgenoot, en Floris, oude buurjongen van de Fam. Dregmans uit Schoonhoven en oud-studiegenoot van Koen en Henrico in Vlissingen, en zijn vrouw Xiomara naar een discotheek even buiten Matagalpa geweest. De merengue en salsa was echter van zo’n niveau dat ik me niet veel op de dansvloer heb durven wagen. Desalniettemin was het een erg gezellige avond en weet ik waar ik op kan gaan oefenen… De volgende dag ben ik ’s ochtends met Nuvia en Darwin naar de top van een omliggende berg gelopen. Daar staat een groot kruis en heb je een mooi uitzicht over de stad. Al wordt Nicaragua bestempeld als een stuk veiliger in vergelijking met omliggende landen zoals Honduras, Guatemala, El Salvador en Costa Rica, hadden we toch even de schrik toen een onguur figuur met grote kapmes voorbij kwam lopen. Na wat foto’s en genoten te hebben van het uitzicht snel terug naar huis gelopen om het Wilhelmus om 12:20h mee te kunnen zingen (het is hier acht uur vroeger t.o.v. Nederland). De afloop is inmiddels wel bekend…

Om ook enigszins aan sport te blijven doen heb ik helaas nog geen volleybalteam gevonden, maar ga ik voorlopig met Pedro naar de sportschool. Hij gaat inmiddels al een jaarlang en heeft armen zo dik als een boomstam. Terwijl ik bij het bankdrukken net 3x 10 keer 50kg omhoog weet te brengen, tilt hij zo even 120kg omhoog…maar goed, het is tenminste iets dat ik aan m’n lichaam en vorm kan doen om volleybaltrainer Gerard in Nederland tevreden te houden…en voor het geld hoef ik het ook niet te laten; voor nog geen 5 US Dollar kan je een maand lang zo vaak komen als je zelf wil. Als ik net zo vaak ga als Pedro (5x per week!) dan kom ik nog als de Hulk terug!

Tenslotte, waarvoor ik hier in principe ben: mijn stage-onderzoek! Dat gaat vooralsnog erg tranquilo, rustig, mede doordat het organisatorisch en communicatief niet zo geordend verloopt zoals in Nederland. Dingen worden veelal adhoc en chaotisch op het laatste moment geregeld. Zo merk ik vaak bijvoorbeeld pas om 7uur ’s ochtends, als de pick-up al voor de deur staat, dat we het veld in gaan. Komt of staat ie er niet, dan betekent het dat ik ‘gewoon’ op kantoor kan gaan werken. Daar wil ik dan vaak dingen overleggen met m’n begeleider, die er dan vaak niet is (meestal in het veld) en waarvan ik niet weet waar hij precies uithangt. Ik heb dit al een beetje proberen duidelijk te maken dat er beter gecommuniceerd moet worden, maar ik moet denk ik nog meer op m’n strepen gaan staan…Gelukkig kan ik voorlopig nog voldoende aan de slag met het optimaliseren en berekenen van de ontwerpen van de ecologische waterzuiveringssystemen voor afvalwater dat afkomstig is van het wassen van de koffiebessen om de daadwerkelijke koffieboon over te houden. De systemen moeten voor de start van het oogstseizoen gereed zijn, wat rond eind oktober/begin november valt. Verder is mijn onderzoeksvoorstel ook nog niet helemaal af, dus kan voorlopig sowieso nog vooruit. Toch is er me voor volgende week een vrije week aangeboden. Vanwege de viering van de (laatste) revolutie is het kantoor waar ik werk, DIMGARENA, de milieu afdeling van de gemeente, op maandag en dinsdag gesloten. Volgens m’n begeleider hou je dan nog maar 3 dagen over, dus ja, waarom neem je die dan ook niet vrij? Tja, als ze het zo gaan brengen, dan kan ik bijna geen ‘nee’ meer zeggen natuurlijk!

Al denk ik dat jullie leesenergie inmiddels wel op is en de concentratie aan het afdalen is gegaan, heb ik het gevoel dat ik enkele details van de afgelopen weken nog ben vergeten te vertellen…maar die zal ik dan voor het volgende bericht bewaren! Hieronder nog wat contactgegevens mocht je daar behoefte aan hebben:

Nicaraguaans telefoonnummer: +505 863 094 64

En mochten jullie behoefte hebben om (liefdes)brieven, (trouw)kaarten, aanmaningen, uitnodigingen, blauwe enveloppen op te sturen, dan kan dat naar:
Alicia Monte Negro
Los Billares, Barrio Santa Teresita
Matagalpa, Nicaragua