Tussenstand na kleine 2 maanden

Bijna een maand voorbij gegaan zonder bericht, dus dat betekent dat het goed gaat hier! …Of ligt de realiteit toch nét iets anders? Laten we de balans van de afgelopen maand opmaken...

Ik heb weer een hoop verhalen en nieuwe ervaringen, indrukken en vriendschappen opgedaan. Dank jullie ook allemaal voor de opbeurende berichten om de moed erin te houden met m’n stageonderzoek, dat geeft me zeker motivatie. Al is de situatie zeker wel verbeterd, ik heb nog steeds niet echt het gevoel dat ik grip heb op de voortgang van de constructiewerkzaamheden van de ecologische koffieafvalwaterzuivering systemen. Het gaat dan vooral om de installatie van de gaskappen voor de biodigestors, omdat deze ruim voordat het koffieoogstseizoen begint af moeten zijn (het oogsten begint hoogstwaarschijnlijk al eind september). De graafwerkzaamheden voor de zand- en bio-filters lopen gelukkig wel allemaal op schema. De vertraging komt ook omdat ik erg afhankelijk ben van verschillende andere partijen en niet in alles zelf het heft in eigen handen kan nemen. Ik heb nog steeds wel hoop en vertrouwen in een goede afloop, doe ook m’n best om het te laten slagen, maar zal me niet al te verantwoordelijk voelen mochten we de systemen niet op tijd afkrijgen. Daarvoor ben ik TE afhankelijk van de bereidwilligheid en medewerking van andere personen. Daarom richt ik me nu meer op de zaken die van belang zijn voor m’n minor thesis en wat mijn Nederlandse stagegever van mij verwacht. Dit houdt in interviews houden met de koffieboeren en betrokken instanties in Nicaragua, en kennisoverdracht met betrekking het ontwerp, en beheer & onderhoud van ecologische koffieafvalwaterzuivering systemen naar de milieuafdeling van de gemeente Matagalpa en naar de betrokken koffieboeren. Met deze werkzaamheden kan ik namelijk meer m’n eigen gang gaan en ben ik minder afhankelijk van andere partijen. Door me ook meer met deze werkzaamheden bezig te gaan houden hoop ik dat ik m’n frustraties over de voortgang (of stilstand?) van de constructiewerkzaamheden ook een beetje het hoofd kan bieden. (Stageonderzoek: een klein minnetje, -1)

Goed, tot zover m’n stageonderzoek. Ik heb er weer (of eigenlijk al een hele tijd, maar deel hem nu met jullie) een bijnaam bij! Er gaat hier geen dag voorbij of ik krijg ‘hey, Chele!’ (of: ‘hey, Gringo’, maar die vind ik een stuk minder) naar m’n hoofd geslingerd. ‘Chele’ betekent net zoiets als m’n geliefde koosnaampje ‘Witte’ in Nederland. ‘Chele’ betekent dus niet per definitie ‘blanke’, maar geldt meer voor mensen met lichtgekleurd haar. Een kleindochter van Señora Alicia heeft bijvoorbeeld ook blond haar en wordt ook constant ‘chela’ (blondine) genoemd. Omdat ik meer wit dan blond ben wordt ook nogal eens de overtreffende trap van ‘chele’ gebruikt, namelijk: ‘Chelón’. (Chele: neutraal, 0)

Als we het toch over de familie Monte Negro hebben, het samenwonen bevalt me nog steeds hartstikke goed, al moet ik de kinderen soms afremmen en laten weten dat ik geen zin heb in het zoveelste spelletje kaarten of monopolie zonder regels, met veel valsspelen van de kinderen als gevolg, en zonder end. Eergisteren, vrijdag 27 augustus, was Darwin’s 10e verjaardag. Van Alicia heeft hij een nieuw set kleren gekregen: een nieuwe overhemd, spijkerbroek en sportschoenen. Niks Nintendo, Wii, radiografisch bestuurbare auto of fiets, gewoon nieuwe kleren. Dat zijn hier dus belangrijke en graag gewilde verjaardagscadeaus… Ik heb als kleinigheidje een simpele Atlas en de films Iron Man 1 & 2 gegeven. Vooral een Atlas was nogal eens een gemis als velen hier amper weten waar Europa precies ligt, laat staan Nederland. ’s Avonds zijn we met z’n allen, inclusief dochter van Alicia en haar 3 kinderen naar m’n favoriete Italiaanse restaurant “La Vita e Bella” geweest.
Een tijdje terug heb ik ook eens voor m’n familie gekookt. Ik wilde een goede spaghetti bolognese voor ze maken zoals Reinier en ik ook vaak in Mozambique maakten, ook omdat ze dit hier echte Italiaanse pasta’s niet kennen, behalve de pizza’s bij de Italiaan. Spaghetti die ze hier thuis maken is vaak alleen met gefabriceerde tomatensaus of tonijn. Ik keek wel even raar op toen ik de groentes met zeep moest voorwassen om ze van insecticiden en andere chemicaliën te ontdoen… Vervolgens begon het ook nog eens te stortregen – ik ontving al telefoontjes van Floris dat de rivier buiten z’n oevers trad en bruggen en straten onder water stonden – waardoor het niet ongewoon is dat de stroom uitvalt. Bij kaarslicht heb ik de spaghetti dus verder bereid en hebben we met z’n vijven de spaghetti genuttigd.
Verder wordt m’n kamer wekelijks schoongemaakt, worden m’n vuile kleren binnen 2-3 dagen gewassen en zelfs als m’n schoenen vies zijn en vol zitten met modder helemaal schoongemaakt!
Tenslotte ben ik er achter dat Darwin en Silyen wel half-broer en zus zijn! Hun moeder, dochter van Alicia, heeft ze verlaten toen Silyen 3 was. De vaders willen ook niets met kinderen te maken hebben, dat terwijl de vader van Silyen recht tegenover ons in de straat woont! Echt bizar….als Silyen ziek is of naar het ziekenhuis moet (Silyen heeft last van heftige astma), dan steekt die man nog geen poot uit, geen liefde, geen gebaar, zelfs geen financiële hulp; Alicia moet het al 5 jaar lang helemaal zelf doen. (familie Monte Negro: +1)

Vorig weekend naar een andere oude koloniale stad geweest; León. Qua historische gebouwen minder indrukwekkend dan Granada, maar qua sfeer wel stuk gezelliger. Komt ook omdat het een echte universiteitsstad is. Ik heb er dan op zowel vrijdag als zaterdag goed uit kunnen gaan! De eerste vrijdagavond begon iets minder. Ik draalde een beetje alleen door de straten van León tot ik ineens wordt aangesproken wordt door een klein, onfris mannetje. Waar ik vandaan kom? Nederland. Ah, wat leuk, hij spreekt ook Nederlands! Of ik zin heb om een biertje met hem te drinken? Ach, waarom niet, loop nu toch maar alleen rond. Afin, zo gezegd zo gedaan, en het is wel grappig dat een als een zwerver uitziende man Nederlands kan praten. Hij geeft/gaf namelijk taallessen aan toeristen en hij leerde op zijn beurt weer hun talen. 7 talen sprak ie: Spaans, Portugees, Engels, Frans, Duits, Nederlands en Russisch. Maar goed, na een tijdje begint ie m’n handen vast te pakken, m’n armen te strelen, een hand gaat richting m’n bovenbeen…ach ja, wat hoger, waarom ook niet!? Toch maar even duidelijk gemaakt dat ik daar niet helemaal van gediend bent. Maar moet eerlijk zeggen dat ik ook wel beetje overdonderd was; dit verwacht je als man toch niet, aangerand worden door een klein 43-jarige zwervertje…. Eenmaal op straat toch maar even een foto gemaakt van dit bijzonder mannetje, zelfs 2 dikke omhelzingen kon ik er ook nog wel bij hebben, maar de kneep in m’n bil op het laatste moment ging me toch echt te ver! Gelukkig nooit meer tegen gekomen…
Goed, de volgende figuur die ik ontmoette was de dronken 40-jarige Nieuw-Zeelander Richard. In het begin leek hij wel aardig en lollig, maar naarmate de avond vorderde werd hij echt irritant. Gelukkig introduceerde diezelfde Richard me al snel ‘a crazy Dutch guy!’, genaamd Marcel, een Duitse jongen (die Richard had echt het geheugen van een garnaal), en zijn Peruaanse vriendin, Maria, die al voor een aantal weken aan het rondreizen waren vanuit Peru. Het klikte meteen goed met hen, vooral Marcel, veel zelfde interesses en ervaringen met buitenlandse reizen, dus dat was erg leuk. Op zaterdag ben ik met een (Nederlandse) touroperator naar vulkaan Cerro Negro gegaan. Dit is een 700m hoge zwarte zandvulkaan. Wat deze vulkaan anders maakt dan andere is dat je van deze vulkaan naar beneden kan sand-boarden! De tocht naar boven was al mooi, ook nog even de krater in geweest en met kotsneigingen tussen de zwavelnevels uit het binnenste van onze mooie Moedertje Aarde gestaan, voordat de board onder gebonden mocht worden. De ervaring was echt heel leuk en mooi, maar de snelheid van het afdalen viel toch wel een beetje tegen. Je hoeft niet zoals bij snowboarden bochten te maken, dus het is gewoon in een rechte lijn naar beneden, maar met een snelheid waarmee je in de tussentijd In De Ban Van De Ring van H.R. Tolkien kan lezen; twice!
Zaterdag dus nog een keer uitgeweest met Marcel en Maria en ook met Franklin, m’n gids op Cerro Negro, en zijn vrienden. Marcel en Maria wilden ook de volgende doorreizen naar Matagalpa, om hun laatste dagen samen door te brengen. Maria keerde afgelopen donderdag namelijk weer terug naar Peru omdat ze moet werken. Marcel gaat nog 2 weken door naar Panama en daarna terug naar Duitsland. Zondag, de volgende dag, vroegen ze in de bus naar goedkope plaatsen om te overnachten. Ik weet niet zoveel hotelletjes in Matagalpa, maar ik zei dat de goedkoopste manier waarschijnlijk bij mij in huis was. Na ook overlegd te hebben met Alicia was het geen probleem dat ze bij mij in huis verbleven. Diezelfde avond zijn we, samen met Tatiana, naar de Italiaan geweest en hebben we heerlijke pizza’s gegeten. Het regende enorm en alleen de dames hadden een paraplu. Marcel en ik hielden ons groot en zijn door de regen naar huis gelopen. De volgende dag merkten we gelijk de gevolgen. Marcel was doodziek, verkouden, neus vol, ogen vochtig en lag de 3 dagen dat ze in Matagalpa waren met koorts op bed. Ik kreeg het afgelopen dinsdag ook te pakken, woensdag met griep op bed gelegen, en loop nu nog met keelpijn rond. Kortom, de regen hier blijft je maar verrassen! (León: +2, aangerand worden: -1, ziek zijn: -1)

Tussen al het ziek zijn heb ik inmiddels wel een nieuwe, of eigenlijk meer bekende, sport gevonden: Volleybal! Dit kwam zo; 2 weken geleden ben ik met de docenten van Spaanse taalles naar Artesanos, de populairste bar van Matagalpa, geweest. Op die avond speelde een lokale band; Los Hijos de Maiz. De percussionist van de groep, een Cubaan, is een bekende van mijn docenten en raakten aan de praat en zo kwam ik er achter dat hij ook volleybal speelt en traint. En zo vroeg hij mij of ik voortaan op maandag- en donderdagavond ook mee wil doen, omdat zijn eigen team spelers te kort komt. Nu afgelopen week dus 2x meegedaan, en al is het niveau niet hoog (zo tussen de 2e en 3e klasse-niveau), ik vind het veel leuker dan naar de sportschool gaan. Het team heet Cubanos omdat er 4 Cubanen in spelen die tegenwoordig wonen en werken in Nicaragua, waarvan 2 als sportleraar op Colegio de Tilburg, een middelbare school. Tilburg is een zusterstad van Matagalpa, waardoor er nu een ‘prachtig’ beschilderde plastickoe met Amsterdamse grachtenpanden in het centrale park staat. Ik moet alleen nog wel wennen aan het publiek en alle bekijks. In Oss of bij mijn eigen wedstrijden zitten er meestal niet meer dan 20 man op de tribune. De wedstrijden hier worden op het enige overdekte gemeentelijke sportveld gespeeld en alle teams, maar ook geïnteresseerd publiek van de straat, zit op de tribune. Algauw toch zo’n 100 tot 150 man. En daar sta je dan als enige ‘Chele’ in het veld… gelukkig verzink ik helemaal in de wedstrijd zodra de eerste bal wordt opgeslagen en heb ik ook al aardig wat beslissende punten weten te maken…! (Volleybal: +veul)

Dan nog wat laatste anekdotes/gebeurtenissen. Een schoonmaakster van kantoor woont in dezelfde wijk als ik en lopen daarom wel eens samen richting huis. Ze heeft nu al 2 keer onderweg gevraagd “oh, ga je nu niet terug naar Nederland?” Met de veronderstelling dat ik morgen alweer terug ben op kantoor en niet kan beseffen dat Nederland bijna 20uur vliegen hiervandaan ligt. Ander voorbeeld, een man die in een kleine community woont op het platteland en waarvoor DIMGARENA drinkwateraansluitingen en latrine’s aanlegt, loopt of rijdt vaak met ons mee. Laatst vroeg hij wat toeristen nou precies zijn, want ook hij zag soms toch ook Gringo’s of Chele’s ‘gewoon’ werken in ‘zijn’ Nicaragua. Emgels, een mede-ingenieur van DIMGARENA, en ik hebben proberen uit te leggen dat toeristen mensen zijn die een plek bezoeken en daar rondwandelen of –hangen uit persoonlijke interesse, zonder daar te werken, dat dit juist meestal alleen maar geld kost, en dat deze mensen zowel uit eigen land als uit het buitenland kunnen komen. Hierop antwoordde hij dat je dan in de V.S. zeker geen toeristen hebt, in de veronderstelling dat de mensen daar alleen maar werken en geld verdienen….. Het geeft maar aan hoe zeer het leven nog op het lokale niveau is gericht, wat op zich natuurlijk helemaal niet verkeerd is. Maar het is ook een indicatie dat het opleidingsniveau hier over het algemeen niet heel hoog ligt en aan een stukje algemene en geografische kennis ontbreekt (vandaar dus ook die Atlas aan Darwin!). Ook het niveau van de nationale universiteiten ligt klaarblijkelijk niet zo hoog, want Pedro (of: El Prof, omdat ie professor is…ook op Colegio de Tilburg) is afgestudeerd leraar Wiskunde en Natuurkunde, maar kan niet in andere Centraal-Amerikaanse landen aan het werk, omdat zijn universiteitstitel in omliggende landen niet wordt erkend. Dit terwijl deze landen over het algemeen in veel dingen heel nauw samenwerken en vrij liberaal naar elkaar toe zijn, zoals vrij losjes verkeer van goederen en arbeidskrachten.
Verder was twee weken geleden Matagalpa nog in het Nicaraguaanse wereldnieuws toen een enorme blikseminslag op de grote, witte kathedraal van Matagalpa insloeg. Het sloeg in op één van de twee kerktorens, waardoor het bovenste topje naar beneden kegelde en er een grote scheur in de toren achterbleef. Zoals ik al zij: Wereldnieuws. Zie ook de foto. (anekdotes/gebeurtenissen: +1?)

Even optelsommetje om de balans op te maken: -1 + 0 + 2 – 1 – 1 + veul + 1? = toch minstens een +1. Kortom, ik heb het hier nog prima naar m’n zin! En over 2 weken ga ik voor 3 of 4 dagen met een groepje vrienden naar San Juan del Sur, dé surf hotspot van Nicaragua waar ook veel zeeschildpadden hun eieren op de stranden leggen! Hopelijk begint de constructie van de afvalwaterzuivering systemen ook snel, vooral de gaskappen voor de biodigestor hebben prioriteit, om deze voor het koffieoogstseizoen af te krijgen.

Un abrazo y saludo,

Esteban (El Chelón)