Mateo & de Tropische Depressie…

Het klinkt als de titel van een dramatische roman, maar Orkaan Mateo is vorige week vrijdag 24 september zonder noemenswaardige incidenten over Nicaragua heen getrokken en zorgde voor een opgeluchte stemming in het hele land omdat hiermee ook de opkomende nachtmerries aan Orkaan Mitch in 1998 weer wat gingen liggen. Orkaan Mateo bracht echter wel een tropische depressie met zich mee waarmee het het land al 6 dagen op rij onder een donkergrijs wolkendek hult en het eigenlijk aan één stuk alleen maar regent. Het is ook koud (15° - 20°C), waardoor ik al dagen minstens 2 shirts draag met daaroverheen nog een fleecetrui. Enorm deprimerend allemaal dus, ware het niet dat ik sinds mijn persoonlijke lustrum (jaja, ik heb de 25 jaar gehaald!), het hele weekend overdag vooral m’n roes van de avonden feesten heb uitgeslapen en daardoor weinig van het slechte weer heb gemerkt. En wat is er lekkerder dan overdag filmpjes kijken op je bed terwijl je de regen zachtjes op het golfplaten dak hoort kletteren?

Helaas wordt je dan alsnog vrij depressief als je maandag weer het veld ingaat en ziet wat de vorderingen van de koffieafvalwaterzuivering systemen, en met de name de gaskappen is. De gemaakte maquette (zie foto 1) en ontwerp door mijn coördinator, de heer Roger Ivan Rodriguez, zag er op het eerste gezicht veelbelovend en betrouwbaar uit. Maar als je dan in het veld merkt dat er eigenlijk niet over nagedacht is hoe het ontwerp in het veld uit te voeren, en er dan ook nog eens Ø50mm PVC buizen van amper 1mm dik worden gebruikt, dan voel je al aan dat daar narigheid van gaat komen. En ja hoor, na een eerste draagconstructie op veldniveau te hebben gemaakt en opgevuld te hebben met zand (om te voorkomen dat de constructie door het gas zal opstijgen) was het de bedoeling om de gehele constructie met een aantal man in de put van de biodigestor te laten afdalen. Dit ging natuurlijk faliekant mis, met verwrongen miezerige PVC-buizen all over the place (zie foto 2).
De voor de hand liggende oplossing is dan om de PVC-buizen van 1mm dikte tenminste te vervangen door PVC-buizen van minstens 3mm dikte. Natuurlijk heb ik ze op het hart gedrukt om voor deze optie te kiezen, ook al mag dat dan misschien een stuk duurder (3 tot 4 keer zo duur) zijn. Uiteindelijk zou het trouwens maar om 200 tot 300 euro duurder per systeem gaan... En daar zit hem nou net de klink. In plaats voor robuust en langdurige garantie en kwaliteit te kiezen, kiest men liever voor goedkoop en werkbaar op de korte termijn. Dus wat is de Nicaraguaanse oplossing? Juist, de verwrongen stukken PVC-buis er tussenuit zagen en met dezelfde dunne PVC-buizen vervangen, waardoor je uiteindelijk een constructie van verschillende stukjes aan elkaar hangend plastic overhoud (zie foto 3). In sterkte nog zwakker en om je als Civiel Ingenieur, wat ik toch inmiddels al ben, voor dood te schamen.
Verder zijn we nu ook al 9 dagen met de installatie van één gaskap bezig, waar Ingenieur Roger Ivan Rodriguez ons steeds maar 1 tot 2 dagen had voorgehouden. Een kleine misser in de tijdsplanning dus ook nog, waardoor 2 andere koffieplantages nog steeds op hun gaskap en koffieafvalwaterzuivering staan te wachtten, terwijl het koffieoogstseizoen inmiddels wél is begonnen. En dit was nou juist níet de bedoeling.
Goed, wederom kleine misère alom wat betreft de constructie van de zuiveringssystemen en in de voortgang daarvan. In mijn planning verandert er echter niets, en ga ik in oktober starten met meer uitgebreidere interviews met de koffieboeren, ingenieurs van DIMGARENA en andere betrokken instanties.

Tijd voor leuk nieuws! Ik ben 25 jaar geworden! JIPPIE JEEH!! Klinkt wel al oud trouwens… Op donderdagochtend 23 september werd ik om 6uur verrast door mijn familie, Dennis, een 58-jarige Nicaraguaanse vriend van Doña Alicia uit Miami, USA, en door Pedro ‘El Prof’ met een Happy Birthday en een slagroomtaart. Heerlijk ontbijt op de nuchtere maag kan ik je vertellen! Helaas kwam de bedrijfsauto om 6.30uur de feestpret alweer verstoren om mij voor 12uur lang het veld in te nemen. Niet eerder dan 18.30uur in de avond kwam ik terug, waardoor ik niet, zoals gehoopt, mijn familie op een diner in het Italiaanse restaurant kon trakteren. Want, om 20.00uur had ik namelijk alweer een tafel gereserveerd in Bar Artesanos. Ik moest daar om 20.00uur zijn, anders wordt de tafel aan anderen vergeven. Gelukkig waren daar al snel Tatiana, Luísa en Mirna om mij te vergezellen. En niet veel later kwamen daar Yellena, Floris & Xiomara, Odelba, mijn Spaanse lerares, Pedro ‘El Prof’, en Dennis ook nog eens bij. Het zou een hele gezellige avond worden met veel rum Flor de Caña (de Nationale trots, zoals Heineken voor ons :D) en niet eerder dan 03.30uur weer huiswaarts, wat ik de volgende dag wel moest bekopen met een maag die van streek was… Toch wist Dennis me die avond over te halen om mee te gaan naar Ríncon Paraíso, dé discotheek even buiten Matagalpa. Hier trad een bekende Nicaraguaanse groep op met eigen nummers en bekende covers, waar m’n heupen flink op bewegen moesten. En omdat zondag de laatste avond van Dennis in Nicaragua was, moesten we die avond natuurlijk ook weer even de deur uit. Een weekend vol party’s dus, waar ik doorgaans niet heel vies van ben…
Ook leuke cadeautjes gekregen: een oranje pet van Darwin & Silyen, een polo van Tatiana, een bordje van hout met daarop ‘Nicaragua’ en 6 shotjes van Luísa, en twee Nicaragua t-shirts van Mirna. Plus natuurlijk al jullie felicitaties vanuit Nederland! Niet normaal! M’n Facebook en Hyves-pagina’s staan vol gekalkt, terwijl de telefoon gedurende de dag maar bleef rinkelen! Dank jullie allemaal!

Twee weken geleden ben ik ook nog met Mirna, Luísa, Nohelia en Matthew (Matteo) voor 3 dagen naar San Juan del Sur (SJDS) geweest. Met een Toyota Land Cruiser volgepakt met etenswaren, een krat Toña, flessen rum, een tros bananen en tentjes leek het eerder dat deze vijf personen voor een maand op vakantie gingen! Op een maandagochtend zijn we naar de Pacifische kust afgereisd en mocht ik halverwege de rit achter het stuur kruipen omdat Matteo vermoeid was. Op het middaguur kwamen we aan in de hitte van San Juan del Sur, waardoor ik mijn duik in de Grote Oceaan op advies van mijn reisgenoten nog even moest uitstellen tot na 15.00uur. Sowieso had iedereen enorme behoefte aan een siësta, dus dat ging voor, en ging iedereen plat in ons privé appartementje. “En de tenten dan?” hoor ik jullie al denken, maar méér dan 1 nacht kamperen ging ons echt te ver! Na een duik in de Oceaan, die heerlijk op temperatuur was, hebben we op het strand genoten van de zonsondergang met op de achtergrond een enorm Jezusbeeld, á la Rio de Janeiro, die over San Juan del Sur uitkijkt. Op de terugweg passeerden we een aantal strandtentjes en bij één hoorden we dat er ’s avonds een concert zou zijn van twee bekende (voor mij natuurlijk onbekende bands) uit Nicaragua. Na het diner bij een goed Italiaans restaurant en een heerlijk koude Toña in ons appartement, zijn Luísa en ik naar het concert gegaan. Helaas was er niet heel veel publiek op het strand/bij de hippe strandtent, maar de rockband, en vooral de Ska-groep daarna speelden heel goed. De nacht werd rond 04.00uur afgesloten bij de buren met elektronische muziek en een hoosbui vanuit het Westen.
De volgende morgen zijn we naar een veelbelovend strand ten Noorden van SJDS afgereisd, Las Maderas. Het strand deed zijn naam eer aan (‘madera’ betekent hout in het Spaans), want de zee zat vol met drijfhout, waardoor ik mijn surfpoging al na 40minuten moest staken. Nu moet ik toegeven dat ik misschien ook wel wat meer lessen nodig heb, want ik ben vooral alleen maar bezig geweest met de branding door te komen en heb uiteindelijk wel geteld 4 surfpogingen kunnen doen…
Hierna zijn we met de auto 40km naar het zuiden afgedaald om in de buurt van de stranden te komen waar de zeeschildpadden deze periode hun eieren leggen. Door het slechte weer de dagen daarvoor was de weg echter omgetoverd in een modderbaan. Wel grappig onderweg was een veulen die honderden meters met een bus mee rende. Nadat wij de bus inhaalden stapte het veulen over op ons en rende echt voor kilometers naast ons auto mee. We zeiden al dat het waarschijnlijk denkt dat het geen paard, maar een auto is. Na uren in de auto, en alleen maar meer en meer modder, moesten we op een gegeven moment bij een enorme modderpoel stoppen. Deze leek echt niet passeerbaar, wat werd bevestigd nadat we met een stok een diepte van 1meter maten. Helaas was de weg terug ook niet best; heuvel op, ook zeker 30 á 40cm modder, en dit alles moest in z’n achteruit, want keren was ook niet mogelijk. Uiteindelijk kwamen we daar dus vast te zitten. Nadat eigen pogingen om los te komen na 1,5uur nog niets opleverde zijn we hulp gaan halen. Een tractor van 20km verderop moest er aan te pas komen om ons eindelijk na 3uur los te trekken, wat ons wel 40 dollar kostte. Het was inmiddels al donker en onmogelijk om nog bij ons gewenste strand te komen om te kamperen. De gasten die ons geholpen hadden vertelden ons echter dat ze op een nabij gelegen finca (boerderij/hacienda) aan het strand werkten, en dat ze aan het strand een goede plek hadden om te kamperen. In het donker snel onze tentjes opgezet om de volgende ochtend op een compleet verlaten strand te ontwaken; wat een heerlijk gevoel is dat! Gelijk de zee ingerend natuurlijk. Door de ‘stuck in the mud’-moment van een dag tevoren hebben we echter helaas niet meer de zeeschilpadden op het strand kunnen zien, omdat ze dat alleen ’s nachts doen. Toch waren het drie hele gezellige dagen, met veel lol en ‘buenos chistes’.

Als ik dit bericht, maar ook voorgaande berichten, teruglees dan kom ik misschien soms nogal teleurgesteld of gefrustreerd over merk ik. En misschien ben ik dat vaak ook wel op tijdens specifieke moment zelf, zeker tijdens m’n stagewerkzaamheden. Maar gelukkig realiseer ik me aan het eind van elke dag wat een bevoorrecht mens ik ben en dat ik juist blij ben dat elke dag anders is, ook al verloopt het misschien niet zoals ik vooraf had gedacht of gepland. Dan bedenk ik me dat ik nu ook in de collegebanken had kunnen zitten, uit het raam starend naar de regen die in Nederland naar beneden valt. Of een grijze muizenbaantje kon hebben van 8 tot 5. Ik realiseer me helemaal hoe blij ik ben (of moet zijn) met de kans en het werk dat ik nu in Nicaragua heb als ik op Facebook, Twitter of Hyves al op maandag berichtjes voorbij zie komen in de trant van: “Is het al weer bijna weekend!?!?”. Ik ga nu niet prediken dat iedereen naar de Derde Wereld moet togen (al denk ik dat het je ogen zal openen), ook niet dat mijn manier dé manier is om gelukkig te worden of voldoening te krijgen, maar misschien wordt het tijd om iets te gaan doen waar je echt gelukkig van wordt…..misschien wat clichématig, maar wel op de praktijk gebaseerd advies…van mij…zomaar & gratis, omdat het kan! :D

Het gaat jullie allemaal goed, wat je ook moge doen!

Vayan bien!

Querido y un abrazo,
Stefan